αυτοπροσδιορισμός

Βρέχει..ησυχία στο δωμάτιο, ο ήχος της βροχής μονάχα λήθη από βροχερές στιγμές χαμόγελων. Ανυπεράσπιστη κουλουριασμένη σε έναν εγωισμό που τυλίγει τα πάντα. Αγαπημένη μουσική το τασάκι γεμάτο και το ανυπότακτο μυαλό στο κουτάκι με τα απόκρυφα. Μέρες μοναχικότητας και απουσίας από τον ίδιο μας τον εαυτό...ηθελημένα γινόμαστε σκιές μας.
Το έχω από παιδί να μην αντέχω βαβούρα και πολυκοσμία...είναι που δεν έχω να πω πολλά σε κανέναν, σ΄εμένα μονάχα...
Να βγω να μην βγω..στάζει ο ουρανός καταιγίδα. Το μαύρο ζιβάγκο, τζιν και λερωμένα σταράκια... Βήματα σε ίδιους δρόμους μα διαφορετικά περπατημένους, νυχτώνει νωρίς, λιγοστά φώτα και στα σκοτάδια να βρίσκω το φως. Κάνει ψύχρα μέσα έξω, παρατηρώ ανθρώπους..ανθρώπους σκιές, τρομαγμένους καχύποπτους στα βλέμματα, ανθρώπους που δεν χωρούν στα ίδια τους τα ρούχα. Κυριούληδες με κουστουμάκια βολεμένοι με γλοιώδη χαμόγελα και την σιγουράτζα ότι όλα είναι τακτοποιήμενα στους τάφους που έχουν για ζωή.. με κάνουν να ξερνάω.. Ανάπηροι συναισθηματικά πιάνονται τάχα από το μέσα τους και πνίγονται.
Ζυγιάζω το σώμα μου ..να φτάσω στην ΄΄κρυψώνα΄΄ μου. Δωσμένο με αγάπη κρυφά το μαγικό κλειδί..και νά 'μαι. ''ΜΗΝ ΜΟΥ ΑΛΛΑΞΕΙΣ σειρά στην ξένη λογοτεχνία και μην διαβάζεις στην μεγάλη αίθουσα..."
Ανοίγω, βγάζω την ''πανοπλία'' του έξω κόσμου και απλά ανασαίνω, λύνομαι.
Επιβλητική μυρωδιά του χαρτιού, παλιακές ετικέτες και άχνα. Ξεψυχισμένες γραφίδες με έννοιες που ακόμα μπορούν να σου ρημάξουν μυαλό και καρδιά.. Δεν ξεθωριάζει τίποτα που νά 'ναι αληθινό.
Πόσο καλά έμαθα να ''κρύβομαι". Τι λέξη είναι ο φόβος? επιθετικό ουσιαστικό σκέφτομαι...και γυρνάει το μυαλό σε έκεινον τον σακατεμένο Αύγουστο που μου έδωσε μια και με έβγαλε από αυτό που νόμιζα πως είμαι. Κουμπώνω την σκέψη με το ανείπωτο, αλλάζω την εικόνα του μυαλού. Παίζει Johnny Cash γουλιά καφείνης, διαχρονικά μοναχική και εγωιστάκι παραδέξου το παραμιλάω, κοιτάζω το ρολόι. Βρέχει ακόμα μα δεν με νοιάζει, συννεφιά από πάντα να επιζητώ την κάθαρση. Μυρίζει το χώμα βροχή παγώνουν τα δάχτυλα μου και παίζω με το χνώτο μου στον παγωμένο αέρα χαμογελάω, έτσι θα πρέπει να γίνονται οι ευχές..με αναπνοές να ''ταξιδεύουν''στ' άστρα να δίνουν πνοές. Σκάω στα γέλια σκοντάφτω δεν αλλάζει κανείς, ούτε ο κόσμος αλλάζει και οι ήττες μας χαρακιές στον χρόνο...που τις εξουθενώνει αδίστακτα. Να δίνεσαι μονάχα στις στιγμές και ακούμπα ουρανούς ενδόμυχα, έτσι ενάντια στις λογικές και στους καιρούς της ανιαρής συναισθηματικής καβάτζας.

Επισκέψεις

Αναγνώστες