Nα ματώνει το απόβραδο σ' ένα
ηλιοβασίλεμα...στο λιμάνι κοιμάται η λήθη, κοιτά για το επόμενο ταξίδι, η
νοσταλγία προσμένει κάτι ορίζοντες απόμακρων ονείρων...αστροφώτιστη
σκέψη να θαμπώνει εκείνο το δάκρυ του αποχαιρετισμού... ένας ήλιος να
καίει άδολες ελπίδες, χιλιοφορεμένο μακό η αντοχή, η σκέψη κλειδωμένη, ο καπνός παρέα και εκείνο το σπασμένο φλυτζάνι εξατμίζει υπομονές..το γκρίζο να ισορροπεί απουσίες, απουσίες βροχής και κάθαρσης.
Να μυρίσει το χώμα ανάσα και η ανάσα μας χώμα...χώμα και νερό σε σώμα και καρδιά στάχτη, παλιός αγαπημενός στίχος και το μολυβί μουτζουρώνει λέξεις και τεθλασμένο συναίσθημα. Ανέκφραστο βλέμμα, ξεθωριασμένη ματιά να προσμένει παραλήπτη που χωρίς άχνα θα γνέψει οικεία με ζεστό χαμόγελο και ήρεμο βλέμμα..δυο λέξεις μια μουσική και το πιάσιμο σφυγμού, σφυγμού άρρυθμου χρόνια και απλά αφήνεσαι σε καλωσόρισμα καρδιάς ...
*στον φυσικό του παραλήπτη με το ζεστό χαμόγελο.....