χειμώνας εντός...

Και όταν μάθεις στην μοναξιά.. γίνεσαι άμαθος για όλα τ' άλλα ρε φίλε, τρομάζεις.. Κατάματα σ' ένα εγώ να σκουριάζει την ανάγκη του έχει.. και ενδόμυχα ακροβασίες. Με πόσες αλήθειες να απαγχονίζεις μετέωρα "γιατί" και σαστισμένα "ίσως". Αντοχή μουδιασμένη, σώμα σε εμβρυική στάση, κουλούριασμα σώμα και ψυχή να φύγει ο φόβος και κλειδώνεσαι. Κλειδώνεσαι σε στιγμές και ανασαίνεις το πριν και το χθες και ο χρόνος δεν σε περιμένει. Κλεισμένα παράθυρα, το φως απαγορευτικό, μονάχα κούπες καφέ να προδίδουν αυπνίες και σκέψεις ζωγραφισμένες σε ταβάνια. Πιάνεις τον σφυγμό της ματαιότητας του εδώ, του εκείνου, του άλλου, όποιο συναίσθημα αν αφουγκραστείς κείτεται σε εκείνο το άψυχο στέρνο. Τρομάζει η τόση ησυχία και σέρνεσαι σε ήχους σιωπής, την κάνει κομμάτια ο θόρυβος του τηλεφώνου και το ενδιαφέρον στην γραμμή σε αφήνει παγερά αδιάφορο... ψελλίζεις συλλαβές μηχανικά και κλείνεις. Αλλάζουν οι  μέρες ονόματα και ο καιρός απλά σημάδια, αναπνέουν οι πόροι του ουρανού μοναχικότητα. Αλλοτρίωση, εκποίηση εαυτού σε ευθειάζουσες πορείες ενδόμυχα. Ξεθωριασμένο χαμόγελο, παραμιλάς, φοράς το μαύρο φούτερ τα ξεβαμμένα σταράκια, μαζεύεις βήματα και προχωράς, ΔΕΝ γαμιέται... ''χειμώνας'' είναι εντός, αντέχω... ιδιότητα συννεφιά.

Επισκέψεις

Αναγνώστες