Πίσω από το σύννεφο θα χώνομαι ενάντια στους βλαμμένους καιρούς όλων.
Τα σιχάθηκα όλα, μια τσόντα όλα και μια αρπαχτή οι στιγμές και όλοι
κρυφογελάνε κάτω από ανίατες θλίψεις και αιμορραγούν οι αλήθειες όλων
σε ξύλινα πατώματα, σαν βάρκες που επιπλέουν σε μολυσμένους ωκεανούς
ελπίδας...
Πόσες αλήθειες αντέχεις σήμερα εσύ και εγώ και
κανείς... και ο άμοιρος, τάχα, θυμός να στέκει παράμερα εντός μας... να μας
σκαλώνει σε εγωισμούς μικρόσωμους και το συναίσθημα να ασθμαίνει πελώριο
τις τελευταίες του ανάσες και να φτύνει αντοχές ξεχασμένες... και εκείνη η ξεχασμένη, νεκρική πια φιγούρα αγάπη λέγεται... και όποιος αντέχει την κοιτάει κατάματα...