Το κενό ακροβατεί και το ταβάνι στάζει χαμένες στιγμές, σκόρπιες σκέψεις και το αρρωστημένο παρόν ευθεία γραμμή στον αδιάφορο χρόνο του τίποτα, αδιάλλακτο.
Μια ψευδαίσθηση ζωγραφίζει την ελπίδα και μια ανάμνηση καρφώνει το κάδρο της στον τοίχο της ασάλευτης λογικής, τον ψυχρό ήλιο της ανάγκης του έχει... και μια πληγωμένη λιακάδα να ισορροπεί ακροβάτης στο γκρί ενός ξεχασμένου χαμόγελου.
Μια εσωτερική συμφωνία σε λησμονημένα θέλω... να αντέχουν σκουριάζοντας. Ένα χαραγμένο μπορώ που η δύναμη του αυξομειώνεται, σαν είδωλο να ψάχνει απεγνωσμένα το φυσικό του μέγεθος.
Και έχει τάχα μέγεθος το μπορώ... ταλαντεύομαι και ακροβατώ σε δυνάμεις χαμένες στον αλλαγμένο καιρό, συννέφιασα και αντέχω.
Μια εσωτερική συμφωνία σε λησμονημένα θέλω... να αντέχουν σκουριάζοντας. Ένα χαραγμένο μπορώ που η δύναμη του αυξομειώνεται, σαν είδωλο να ψάχνει απεγνωσμένα το φυσικό του μέγεθος.
Και έχει τάχα μέγεθος το μπορώ... ταλαντεύομαι και ακροβατώ σε δυνάμεις χαμένες στον αλλαγμένο καιρό, συννέφιασα και αντέχω.