Ο ήχος του αέρα σωπαίνει, ο χρόνος παγώνει και όλα μοιάζουν ίδια.
Το συναίσθημα μου μια ευθεία γραμμή, η αντοχή μηδενική και το εγώ μου σε πρώτο πλάνο.
Η ησυχία βγάζει κραυγές, η μοναξιά ζητάει συγνώμες και το μυαλό ψάχνει τα χαμένα γιατί.... και η λογική λείπει για μέρες...
Ο καπνός στεγνώνει το οξυγόνο σε κάθε ρουφηξιά, μετά έρχεται η απόγνωση να συνοδεύσει σε χορό τον πόνο και είναι ο χορός έντονος...
μια παράξενη μουσική οι χτύποι της καρδιάς,
καθώς σωπαίνει το σώμα... σωπαίνει η ''μουσική'' ένα κρύο διαπερνά τα πάντα... Η ηχώ έχει τον πρώτο ρόλο, η ανάσα παίζει το δικό της σόλο στα αναφιλητά της καρδιάς...
Οι αναμνήσεις, ταξίδι κάνουν στους καθρέφτες των ματιών και αλλάζουν τα χρώματα τριγύρω ασπρόμαυρο σενάριο με λόγια ξαναειπώμενα... ανείπωτα...
και είναι ο ρόλος μας μικρός και βαρετός.
Η ησυχία βγάζει κραυγές, η μοναξιά ζητάει συγνώμες και το μυαλό ψάχνει τα χαμένα γιατί.... και η λογική λείπει για μέρες...
Ο καπνός στεγνώνει το οξυγόνο σε κάθε ρουφηξιά, μετά έρχεται η απόγνωση να συνοδεύσει σε χορό τον πόνο και είναι ο χορός έντονος...
μια παράξενη μουσική οι χτύποι της καρδιάς,
καθώς σωπαίνει το σώμα... σωπαίνει η ''μουσική'' ένα κρύο διαπερνά τα πάντα... Η ηχώ έχει τον πρώτο ρόλο, η ανάσα παίζει το δικό της σόλο στα αναφιλητά της καρδιάς...
Οι αναμνήσεις, ταξίδι κάνουν στους καθρέφτες των ματιών και αλλάζουν τα χρώματα τριγύρω ασπρόμαυρο σενάριο με λόγια ξαναειπώμενα... ανείπωτα...
και είναι ο ρόλος μας μικρός και βαρετός.